Sabaidee!

Na een tijd in de minivan te hebben gezeten kwamen we aan bij de grens van Laos. Daar moesten we ons visum aanvragen, en ons paspoort een aantal keer laten zien. Na een boel papierwerk mochten we toch echt Laos in, en daar stonden de tuktukjes al op ons te wachten. Laos heeft een heel ander landschap dan Thailand. Het is veel bergachtiger, er zijn meer roodsteenachtige wegen (geen wegen dus), en het helemaal niet dichtbevolkt (Laos heeft 6.7 miljoen inwoners, en een bevolkingsdichtheid van 28 mensen per km2. Nederland heeft 450.). De tuktukdrivers brachten ons naar ons guesthouse waar we werden verwelkomd met een airco! (die het zelfs deed!) Na even te zijn bijgekomen van de reis gingen we lekker uit eten op een plek met uitzicht op de Mekong rivier. Was erg lekker eten maar wel een beetje duur, wat we niet hadden verwacht, omdat ons was verteld dat het eten nog veel goedkoper dan in Thailand was. We betaalden ongeveer 6 euro per maaltijd (dat is natuurlijk alsnog belachelijk goedkoop ;)) Yuri is na het eten nog een biertje met een paar mensen drinken, maar ik was moe en gin met Nicole naar het guesthouse.

De volgende dag vertrokken we wederom vroeg met een slowboat naar onze volgende bestemming. Het was een hele fijne boot waar een familie in woonde. Hij was bedoeld voor 100 mensen maar wij zaten er alleen met onze groep in (ongeveer 20 mensen). Na 7 uur te hebben gevaren (wat een heerlijk tochtje was) kwamen we aan bij onze bestemming: een heel klein dorpje met de naam Ban Pak Nguey. Daar hadden we een Home stay, dus sliepen we in iemands huis. Het was op een berg dus we kwamen allemaal bezweet en oververhit aan door het naar boven lopen (ook hier is het rustig 41 graden). Het was een gezin, maar er waren heel veel mensen, dus de samenstelling was me niet helemaal duidelijk. We hadden voor Laos een extra guide gekregen (die uit Laos kwam): Sian. Hij liet ons het dorpje zien en we gingen naar een schooltje. Er waren 3 klassen, waar ongeveer 15 kinderen in zaten. We mochten met ze spelen, en ze vonden het heel leuk om foto’s van zichzelf terug te zien. De jongens gingen allemaal voetballen en de meisjes gingen springtouwen, zakdoekje leggen en hinkelen. (Yuri had zijn teen bij het voetballen heel erg gekneusd, en hij was helemaal paars.) Ik had al snel 2 bodyguards die mijn hand niet wilden loslaten.

We gingen weg, naar een klein tempeltje en alle kindjes gingen met ons mee. Ik had het gevoel dat we kinderen aan het ontvoeren waren maar dat bleek heel normaal te zijn. Alle meisjes hadden een lange broek aan (schouders en knieën moeten bedekt zijn) en het zweet liep met straaltjes van ons af. Daarom leek het iedereen een goed idee om een duik in de rivier te nemen. Wederom gingen er weer een paar kinderen mee om ook te zwemmen (de wat oudere). De stroming was erg sterk dus je moest een beetje oppassen, maar het water was heerlijk verkoelend. We klommen weer naar boven en daar stond het eten op tafel (enorme porties eten), gekookt door alle vrouwen van het gezin. Na het eten gingen we iets speciaals doen: een baci-ceremonie. Een baci-ceremonie is bedoeld voor reizigers, zodat zij hun ziel meenemen en niet daar achterlaten.

We moesten in een cirkel zitten, rond een tafeltje, waar allemaal bordjes met eten op stonden. Op de bordjes lagen 4 dingen: een banaan, een gekookt ei, een bananenblad met sticky rice gedrenkt in coconut milk, (kortom: Yuri’s favo maal) en een klein bosje bloemen. We kregen een bloemenketting om en de meisjes moesten op een bepaalde manier zitten, zodat je tenen nergens heen wezen jongens konden die houding niet dus die mochten gewoon zitten (je kan je dus wel voorstellen dat het niet zo’n fijne houding was). We moesten allemaal het tafeltje aanraken, en de vader (ik nam aan dat het de vader was) zei een gebed in het Monks (monnikentaal). Daarna aten we het eten op, en kregen we een shot laolao whisky (erg ranzig en sterk, 50%). Weer allemaal het tafeltje aanraken en weer een gebed. Toen moesten we ons omkeren, en kwamen er 1 voor 1 mensen langs (wel 25) om ons aan beide polsen een wit touwtje om te doen, terwijl ze een gebed zeiden. En het hield maar niet op. Ik moest op een gegeven moment echt m’n lach inhouden, want ik ging even terug naar de realiteit en dan is het eigenlijk best wel grappig. Ohja, de bandjes moesten we 3 dagen omhouden en moesten ze dan proberen los te maken (dus niet knippen of doorsnijden) zonder dat ze stuk gingen.

Na de Baci-ceremonie dronken we nog wat biertjes en gingen we slapen. De meisje en jongens moesten apart, en we sliepen gewoon om de grond in de kamer op een dun matrasje onder een hele grote klamboe, was eigenlijk heel knus was. Yuri sliep in een heel ander huis.

De volgende ochtend stonden we om 6 uur op om onze reis naar Luang Prabang te vervolgen met de slowboat. Het was een reis van 9 uur. Tussendoor stopten we bij nog een klein dorpje, met hele arme mensen, en kindertjes in vieze kleertjes. Alle kinderen waren dingen aan het verkopen en keken je heel zielig aan. Dat was wel even schrikken. Na een mooie sjaal te hebben gekocht zijn we weer teruggegaan naar de boot, om verder te gaan naar een tempel in een grot. Daarna vervolgde we onze reis naar Luang prabang!