Het was tijd om naar Koh Phangan te gaan! De veerboot deed er 2 uur over en we kwamen aan op een groot eiland met schattige bungalowtjes aan het strand. Een bamboe cocktailbarretje was ook aanwezig en allemaal kleedjes om de hele dag op te liggen en niks te doen. En dat is wat we die dag deden. De zee was een beetje een teleurstelling want het bleef 200 meter ondiep (en heel heet dus) met heel veel afgebroken koraal er in, zodat je voeten kapot gingen zodra je erin liep. Maar er was een heerlijke buitendouche op het stand dus dat maakte alles goed. De volgende dag huurden we scootertjes en vonden we heel dichtbij een internet café met supersnel internet zodat we onze verslaving konden downloaden (stiekem is ’s avonds een serie kijken in bed heerlijk). We keerden terug naar het resort om toch maar weer lekker te bakken de hele dag.

De volgende dag skypten we met onze moeders en na een dag zonnen, ijskoude drankjes en een heerlijke buitendouche vertrokken we naar het zuidelijkste puntje van Koh Phangan en zagen daar onze Stray vrienden Math en Simon met nu ook Simons vriendin. Het was superleuk om ze weer te zien en na elkaar onder te hebben geverfd gingen we bierpongen. Daar liep ik een rugblessure op door het oppakken van een pingpongballetje, is ook lastig he zoor… Ik weet niet wat er gebeurde maar ik kon alleen nog als een plank rechtop staan of recht liggen. Ha, nou dat was dus niet heel fijn als je eigenlijk heel graag bierpong wilde doen! Na een uur hopen dat het overging werd het erger en moesten we wel terug naar ons resort (het was een half uur met de tuktuk…) We stapten in een tuktuk. Na 2 minuten rijden stopten we en wist de man ineens niet waar het was. Hij stapte uit en hij wilde dat we het op de kaart aanwezen. Ik vertrouwde het niet zo want het was op een verlaten parkeerplaats zonder verlichting. Toen hij na de 3^e keer aanwijzen niet snapte zag ik dat hij ons gewoon probeerde af te leiden en dat hij aan het proberen was mijn tasje open te maken. Ik zag het en bonjourde Yuri de taxi uit. DOEI. We vonden al snel een tuktuktaxi met heel veel dronken mensen erin en dat vertrouwden we meer. Ik voelde me net een zwangere vrouw toen ik probeerde te gaan zitten. Half met mijn benen uit de taxi denderden we over de hobbels. Het was geen gezicht.

De volgende dag wilden we wiphout gaan doen, maar deed mn rug nog steeds veel pijn en gingen we naar het ziekenhuis om de hoek om te kijken of er misschien iets mis was. Er werden röntgen foto’s gemaakt maar daar was niks op te zien. Het bleek dat mijn rug-bil-been spier was verkrampt en dat het klopt dat het heel erg pijn deed. Ik kreeg een bilprik met pijnstillers (auhauw), spierverslappende medicijnen en nog extra pijnstillers. De medicijnen werkten heel goed en ik voelde dan ook niks meer. Maar tegelijker tijd kon ik bijna niet meer lopen door de spierverslappers en voelde ik me erg duf maar dat maakte niet uit. ’s Avonds kwamen Math, Simon en Karoline naar ons toe en hebben we lekker gegeten.

De volgende dag ging het veel beter met mijn rug. Yuri nam zijn laatste antibiotica pil (met zijn oor ging echt ook veel beter). Die avond was de Full Moon party en spraken we weer met Math Simon Karoline en dit keer ook Lee en Gina (die we hadden ontmoet in Bangkok met Yuri’s verjaardag) af. De full moon part was best leuk, maar als je festivals in Europa gewend bent is het toch een beetje normaal. Er was een brandend springtouw waar iedereen die goed gestoord en zat was met losse haren en salto’s die finaal mislukte in ging springen.. Dat deden wij, maar even niet. Toen we terug wilden naar ons resort bleek dat nog niet zo makkelijk te gaan. Er was een taxiparkeerplaats met heel veel taxi’s. Een taxi ging pas weg als hij vol zat. Na een half uur wachten zaten we nog steeds met zijn 6en in de taxi en begonnen we maar mensen uit andere taxi’s te verzamelen om onze taxi te vullen. Maar ook niet elke taxi reed dezelfde rit, dus dat was lastig. Toen er 10 mensen (zoveel passen er in) in onze taxi zaten reden we nog steeds niet weg. Onze chauffeur was een beetje gierig en wachtte totdat iedereen driedubbel bij elkaar op schoot zat voordat hij weg ging. En zo reden we inderdaad met 2x de maximale capaciteit, nog een half uur later eindelijk weg. En niet dat het dan minder kost, nee, iedereen betaald exact de zelfde prijs (hoe ver je ook moet).

De volgende dag genoten we nog even van ons plekje en aten we ’s avonds het malste vlees ooit geproefd in een Texas Saloon. De eigenaresse vertelde ons het nu niet meer geheime recept van het vlees en was zo enthousiast dat ze ook nog even met een klap haar enorme voorraad tenderloin biefstukjes op tafel zette. Yuri en ik moesten er erg om lachen, een goeie laatste indruk van Koh Phangan!