Ons doel was om op Koh Tao onze PADI open water duikcursus te halen en we hadden een leuk duikresort (Coral Grand divers) gevonden. Het resort aan zee was heerlijk en we hadden een kamer met een gemiddelde temperatuur van 35 graden met enorm kingsize bed (en er is een reden waarom ik deze contaminatie gebruik) en een naar-alle-kanten-spuitende-hogedrukspuit douche inclusief koud water. (Kortom perfect.) Dit alles was gratis zolang je een duikcursus volgde bij hetzelfde resort. Natuurlijk was het wel zo dat je voor 1 nacht extra 800 bath (25 euro) betaalde.

We begonnen dezelfde dag nog met de introductie die bij de duikcursus hoorde. We kregen een berg huiswerk mee en we begonnen braaf met onze (Engelse) theorie. Na een krappe 5 uur waren we klaar en vielen we met onze benen en armen gespreid in slaap.

De volgende ochtend ontmoetten we onze Engelse duikinstructrice Sulie en keken we het huiswerk na. Na de (waarschijnlijk voor chinezen bestemde) zwemproef van 200 meter zwemmen en 10 minuten watertrappellen mochten we onze duikequipment aantrekken. We begonnen vrolijk en opgewonden, en deden netjes Sulie na in het ondiepe (1 meter) water. Ze leerde ons alle tekens om te communiceren onder water en nadat we wat skills hadden gedaan gingen we het diepe (3 meter) in. Ik merkte direct dat mijn oren dit niet heel leuk vonden. (Hiervoor bestaat het magische klaren zodat je de druk op je oren weghaalt door te slikken, met je neus dicht te blazen of met je kaak te bewegen.) Helaas bezat ik deze ‘skill’ niet. Ik probeerde het steeds weer, rustig omlaag gaan, en elke 10 centimeter klaren. De eerste 2 meter ging prima, maar daarna deed het toch wel erg pijn. Sulie had niet heel erg veel geduld, en zei dat als ik niet kon klaren moest stoppen. Maar in de introductieduik die ik en Yuri in Nederland hadden gedaan had ik er helemaal niet veel last van en dat probeerde ik uit te leggen. Toch zei ze dat als ik nu niet kon klaren, ik helemaal niet zou kunnen klaren, en daar werd ik alleen maar gestrester van. Tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog een migraine aanval en was ik (en omdat we het graag samen wilden doen daardoor ook Yuri) genoodzaakt te stoppen. We gingen naar de dokter om te kijken of er wat in m’n oor zat maar behalve een beetje oorsmeer was m’n oor leeg. We aten (bijzonder lekkere) pizza, en ook Yuri nam een hapje! We overlegde met Sandy (de manager) wat we moesten doen en ik zou de dag erna zelf gaan oefenen om te klaren in het niet-duik zwembad met gewichten en duikmasker.

De volgende dag had ik nog steeds hoofdpijn maar ’s middags was het over en ging ik oefenen in het zwembad. Het ging wonder boven wonder prima en ik denk dat het heeft gelegen aan dat ik bang was dat ik het niet kon en dat het snel moest dat ik niet kon klaren. De duikers techniek (blazen met je neus dicht) werkte niet bij mij maar slikken wel.

De volgende dag hervatten we de cursus en kregen een nieuwe instructeur, Thomas uit Duitsland. We waren zijn enige cursisten en hij had enorm veel geduld. Zwembadles 1 hadden moesten we nog voor een deel doen en het ging prima! De 2^e zwembadles deden we in de middag en daar ging het mis bij Yuri. Hij klaarde te hard, door te hard te blazen en had heel veel pijn. Hij moest stoppen. We waren bijna op het einde dus ik maakte het laatste stukje af. Yuri zou slapen en het daarna weer proberen. Zo gezegd zo gedaan. Helaas werd het er alleen maar slechter op en brachten we weer een bezoekje aan de dokter die tot de conclusie kwam dat Yuri’s trommelvlies erg rood was en hij raadde sterk af om de volgende dag verder te gaan omdat er dan een grote kans was dat zijn trommelvlies zou breken. Als het geen pijn meer deed en hij weer hoorde mocht hij weer beginnen. We overlegde weer met Sandy en we zouden het 2^e deel van de theorie direct maken en de volgende ochtend de eindtoets.

Dat deden we en we slaagden allebei voor de toets (Yuri met 1 fout en ik met 4) en hadden de hele middag om het dorpje even te bekijken. Het was een mini dorpje wat bestond uit een paar restaurantjes, winkeltjes en duikshops, 20 ATM’s en een 7-eleven. We moesten een heel groot bedrag pinnen (de duikcursus voor ons beiden) en we hadden al zo’n vermoeden dat de ATMs dat niet erg leuk zouden vinden. Bij elke keer pinnen betaal je €4,50 (+2,50 ABN transactiekosten) dus je wil zo veel mogelijk in een keer pinnen natuurlijk. Nou dat te veel gevraagd voor de 20 ATM’s in het dorpje. Er waren 4 soorten, dus we probeerden ze 1 voor 1. Bij 1 werkte onze pasjes, en er stond dat je 30.000 baht (€900) in een keer kon opnemen. Nee, natuurlijk niet. 2 keer pinnen dan maar. Nee, je kan maar 1 keer per dag geld opnemen. AAAAH. Na met 3 verschillende pasjes een fortuin aan pinkosten te hebben uitgegeven waren we goed klaar met de ATM’s en gingen we nog meer geld uitgeven aan eten. Om half 9 gingen opa Yuri en oma Zora naar bed.

Die ochtend gingen yuri het weer proberen en begon met z’n laatste zwembadles. Het ging goed en ’s middags gingen we onze eerste 2 duiken in zee doen. Met klaren hadden we allebei nog een beetje problemen, maar Thomas had veel geduld met ons. We daalden af tot 11 meter en er ging een wereld voor ons open. WAUW, wat prachtig! We zagen 2 zeepaardjes waarvan 1 zwanger. Dat is bij zeepaardjes het mannetje. Bij de 2^e duik zagen we een triggerfish en die zijn heel eng en groot en gemeen. Daar zwommen we snel van weg. Na de 2 duiken gingen we weer pizza eten en daarna hebben een uur door het dorp gedwaald op zoek naar snelle wifi die niet bestaat!

Na te hebben uitgeslapen deden we onze laatste 2 duiken. De 2^e duik hadden we Tony (een fotograaf) gevraagd of hij met ons mee wilde. De foto’s staan op facebook en een paar op de blog! De PADI open water was binnen! Yuri’s oor was inmiddels compleet doof en er zat water achter z’n trommelvlies. We gingen eten met Thomas en z’n vriendin en ik probeerde de jongen van het restaurant uit te leggen dat als je zout in het zoutpotje doet, de zout niet gaat klonteren, en dat je voorkomt dat er niets meer uitkomt. Ik dacht dat hij het begreep maar hij kwam met een nieuw (geklonterd) zoutpotje aanzetten. Helaas, het viel te proberen.

Zie deel 2 voor meer Koh Tao!