We checkten uit en huurde 2 scootertjes voor 3 dagen (bij iemand die betrouwbaar was, aangezien er heel veel scams zijn op Koh Tao). We hadden een appartementje gehuurd aan de oostkust van het eiland. Hier had je geen taxi en was je genoodzaakt om een scooter te hebben als je ergens heen wilde. Onze backpacks werden opgepikt door de eigenaar (die Brian, onze duikmaster kende) en na een dag in Sairee (het dorpje bij Coral Grand), duikbrillen kopen en hamburgers eten reden we naar ons appartement. Het was 2,5 km rijden maar de weg was echt om te lachen. Het was enorm stijl en er zaten enorme gaten in de weg. Gelukkig hadden we een 125 cc, want een normale 50 cc had het niet gered. We kwamen aan bij een prachtig baaitje, Hin Wong Bay. En hadden een appartement met een buitendeel dat uitkeek over zee. Het restaurant had heerlijk eten en we ontmoette een stel uit Duitsland-Brazilië. We vroegen ze op ze ook zo’n mooi appartement hadden (aangezien we de goedkoopste hadden) en ze zeiden dat ze een die aan de zijkant met mini balkon en geen uitzicht op zee hadden. We vonden het best raar omdat ze 200 baht meer betaalde. De jongen ging het direct checken met de eigenaar, wat we een beetje raar vonden en het bleek dat we een upgrade hadden naar een op zee uitzicht kamer. Omdat we Brian kende. Dat had hij ons helemaal niet verteld maar we vonden het natuurlijk super!

De volgende dag kregen we een briefje onder onze deur door geschoven: ‘kom naar de receptie voor 11 uur’. We kregen te horen dat hij ons helaas niet meer in de geupgrade kamer kon laten blijven en dat hij gratis onze reservering wilde annuleren en dat we iets anders mochten zoeken als we wilden. We wilden graag hier blijven dus keek hij of er nog een 600 baht kamer was. Helaas was die er niet en mochten we toch in de grote kamer! Hij was wel een beetje boos, maar dat vonden we een beetje onredelijk.

Yuri’s oor ging steeds slechter en het begon ook pijn te doen dus gingen we naar de dokter. Er zat inderdaad water achter z’n trommelvlies en hij kreeg een buidel aan medicijnen mee, inclusief antibiotica. We gingen met onze scootertjes het eiland rond en stopten bij een paar baaitjes. De 2^e baai was 2 km van de eerste. Op de kaart stond dat er een geasfalteerde weg naar toe liep. Na even zoeken vonden we de ‘weg’. De weg was een zandpad met rotsen erop. (je kon omrijden maar dat wilden we natuurlijk niet). Na een pittig, bijna scooter kapot, bijna zora en yuri kapot (GRAPJE) ritje kwamen we aan bij een prachtig stil baaitje.

Koh Tao is trouwens heel klein. Het kost je 10-15 minuten om van west naar oost te gaan (op de normale weg) en 20 minuten van noord naar zuid. We gingen terug en aten weer bij het appartementje. Het eten was er zo lekker! We hebben inmiddels allebei een lievelings gerecht: Yuri neemt altijd de massaman (pinda aardappel) curry en ik de stir fried cashewnut chicken, mjum.

De volgende dag hadden we weer een route uitgestippeld om te rijden. We reden naar een baaitje met uitzicht op het eiland Koh Yuang wat uit 2 delen bestaat die zichzelf verbinden met elkaar door een strook zand ertussen. Daar gingen we snorkelen en ik heb nog nooit zoveel vissen tegelijk gezien. We lunchten bij Aow Leuk Baai, een prachtige baai met hoge golven. Migraine was in aantocht en we reden terug. ’s Avonds bedachten we om ergens anders te eten dan afgelopen dagen maar toen we langs het restaurant liepen en de geur roken die er vandaan kwam renden we zonder met elkaar te overleggen naar binnen. Mhuhu lekkerrrr!