We vertrokken de volgende dag weer naar Koh Tao (het was toch wel een heel erg fijn plekje) met Match, Simon en Karoline. Na een uur in de brandende zon met een backpack op in de rij te hebben gestaan kregen we onze welverdiende (verplicht te dragen) sticker (ons kaartje hadden we expres eerder gekocht om niet in de rij te hoeven staan.. K). We kwamen aan en gingen naar weer naar Coral Grand resort om onze advanced duikcursus te doen. (Math en Karoline deden hun open water.) Yur en ik kregen een upgrade naar een aicon room (hell yeah) omdat we nieuwe gasten hadden meegebracht (wat is dat toch met upgrades en Koh Tao?). We aten all you can eat pizza, en ook Gina, Lee, onze instructeur Thomas en zijn vriendin aten mee.

We huurden met z’n allen scootertjes en gingen naar 2 nieuwe baaitjes om te snorkelen. Daar zag Yuri 4 haaien (blacktip reefsharks)! Ze waren ongeveer 80 cm. Helaas was de go pro op en was ik natuurlijk helemaal aan de andere kant van de baai, en toen ik er eenmaal aankwam waren de haaien al lang en breed vertrokken. We moesten om 4 uur terug zijn omdat Math en Karoline aan hun open water course begonnen. Yuri besloot op het laatste moment het toch niet te doen, want z’n oor was toch nog een beetje gevoelig. Ik kreeg een berg werk mee om te maken voor de volgende ochtend. We aten heeeeeeerlijk (brood met aioli, nachos met kaas en burgers!) en we begonnen veel te laat aan ons ‘huiswerk’. Om 2 uur ’s nachts waren we klaar en heel moe.

Ik begon ’s ochtends met reviewen terwijl Simon en Yuri naar Shark Bay gingen om te snorkelen (heel veel haaien gezien!) en Karoline en Math hun eerste zwembad les deden. ’s Middags deed ik 2 duiken. Bij de laatste kreeg in een migraine aanval en kon ik niet mee met de nachtduik (om 6 uur is het al donker)L. Toen mijn migraine was weggezakt gingen we Indiase Curry eten in het donker, want de stroom was uitgevallen.

Ik had de volgende dag om half 6 ’s ochtends mijn deep-dive. Het was mijn enige kans om mijn advanced nog te halen (want de volgende dag vertrokken we). Om 6 uur schrok ik wakker. Mijn telefoon was leeg gegaan in de nacht en de wekker was niet afgegaan. Ik rende naar de vertrekplaats maar helaas was de boot al weg. Dat was wel even heel erg shit. Math’s en Karoline’s duikinstructeur had oorontsteking dus die moesten ook een dag wachten. We hadden besloten om een boot te huren en het hele eiland rond te varen om te snorkelen op de plekken waar je met de scooter niet kon komen. Ik kreeg net voordat we vertrokken weer migraine en was genoodzaakt in bed te gaan liggen.. De rest ging wel nog en hadden weeeer(!) haaien gezien. Ik in totaal ongeveer… even denken, nul. Haha. ’s Avonds barbecueden we bij de zonsondergang op het strand.

De volgende dag vertrokken we vroeg naar Surat Thani, waarvandaan de volgende dag ons vliegtuig naar Kuala Lumpur vertrok. We zeiden iedereen gedag en stapten op de boot richting Donsak (kustplaats bij Surat Thani). Op ¾e van de rit kregen we de schrik van ons leven. Mijn paspoort lag nog bij de receptie bij Coral Grand op Koh Tao. We belden direct naar het resort en ze verontschuldigde zich voor het vergeten terug te geven (ik had er zelf natuurlijk ook aan moeten denken) en dat ze er alles aan gingen doen om hem op tijd bij mij af te leveren (voor de volgende ochtend 10 uur). Na een half uur kregen we een belletje dat hij meeging met de nachtboot. We kwamen aan in Donsak en reden met de bus naar Surat Thani (wat toch nog 1,5 uur duurde..). We kwamen aan bij onze containeraccomodatie en de receptioniste had al een briefje voor ons klaarliggen waar en hoelaat we hem precies op konden halen. De nachtboot bleek in de haven van Surat Thani zelf te stoppen, wat maar een kwartiertje rijden was. We zouden opgepikt worden door tuktuk driver, die ons er heen bracht en daarna direct naar het vliegveld. Zo gezegd zo niet gedaan. De volgende ochtend stond de tuktukchauffeur braaf op ons te wachten. Hij was een beetje nors en we stapten in. Toen verscheen er een grimmig lachje op zijn gezicht en toverde hij, jawel, mijn paspoort uit zijn binnenzak!!! We konden onze ogen niet geloven en hij en de receptioniste moesten lachen. Over het feit dat een tuktuk driver gewoon mijn paspoort mee kon ophalen ergens dachten we maar niet te lang na, en we vertrokken vrolijk naar het vliegveld! We vlogen naar Kuala Lumpur en hadden een transfer naar ons hotel. We aten Mexicaans en duur, en liepen nog even rond op de avondmarkt om de hoek. Yuri wilde graag een glazen screenprotector omdat die onbreekbaar en krasvrij zijn. We kwamen een kraampje tegen waar ze het verkochten en nadat de verkoper hem er met veel moeite, tijd en handigheid op had geplakt bleek het een glitter screenprotector te zijn! HAHA!! Ik moest erg lachen, maar Yuri niet echt haha. Hij kocht dan ook meteen een nieuwe. Mocht de man het proces nog een keer herhalen. Deze had een hoekje erin die niet goed plakte dus hij mocht het meteen nóg een keer doen! We vonden het wel een beetje zielig voor de man, maar hij verdiende er dan ook goed aan. (De huidige status van Yuri’s screenprotector, anderhalve maand later, is toch helaas niet zo goed meer, zo’n 5 barsten en een heleboel krasjes zijn toch wel aan komen waaien.) Toen we terug kwamen bij het hotel namen we een BAD!!!

De volgende dag hadden we met Nikki en Mark (Mark was een van de Nederlanders van Stray) die toevallig ook in Kuala Lumpur waren. We liepen door de bloedhitte door Kuala Lumpur, wat best een fijne stad was! We liepen langs Merdeka square, het plein van de vrijheid met de 100 meter hoge vlaggenmast. De moskee waar we heen wilden (ze zijn hier moslim) was dicht dus liepen we door naar China Town, waar we de hele dag op de markt rondzwierven voor cadeautjes! ’s Avonds aten we pizza en pasta aan Changkat Bukit Bintang. We hadden een skybar gevonden met uitzicht op de Petronas towers. De biertjes hier 12 euro en toen niemand een bestelling op kwam nemen gingen we stiekem weg (nadat we natuurlijk wel even een foto hadden gemaakt). We liepen naar de Petronas towers en daar was een watershow (van de maker van de watershow uit de efteling!) We zeiden Mark en Nikki doei en liepen (onze voeten deden inmiddels wel een beetje pijn) terug naar ons hotel.