De volgende ochtend vlogen we naar Jakarta. Het was een uur met de taxi naar ons hotel en het verkeer was een complete chaos. Ik heb nog nooit zoiets gezien. We vonden Bangkok al best wel druk maar dit was 10 keer zo erg. Het gaat zelfs zo ver dat er mensen door het verkeer lopen om geld te verdienen door voor een auto te gaan staan zodat een andere er langs kan. En toeteren dat iedereen deed. Gewoon minutenlang op een toeter stampen in de hoop dat het verkeer dan wel doorrijd? Ook zag het er alles behalve gezellig uit. We kwamen bij ons hotel en we kregen een kamer aangewezen. Het zag er best oké uit maar toen we even iets beter keken lagen er allemaal zwarte haren op het bed. De douche was ronduit ranzig. We kregen een andere kamer en die was precies hetzelfde. Zelfs toen we een upgrade kregen (die we helemaal niet nodig hadden, gewoon een schone kamer was al voldoende geweest) Vonden we sigarettenas op de grond en waren ook de haren weer van de partij dus besloten we maar even te verhuizen naar een ander hotel (het was inmiddels 10 uur ’s avond en we hadden nog niet gegeten. Het 2^e hotel was schoon en netjes en na een KFC bezoek om de hoek (bij gebrek aan restaurantjes) vielen we in slaap.

De volgende ochtend wilden we onze treintickets naar Bandung boeken en reden we met een tuktuk door het drukke verkeer naar het station. Het bleek vrij makkelijk te zijn en nadat we de vliegtickets hadden aten we (veelte pittig) Daging Rendang (stoofvlees met Rendangsaus) in een nog best oké buurtje. Na een simkaart te hebben gevonden (die uiteindelijk leeg bleek te zijn…) gingen we weer terug naar het hotel. De geldeenheid is hier de Rupia. 1 euro is 15.000 Rupia. Selamat Pagi betekent goeiemorgen en het geloof is Islamitisch. Bijna iedereen draagt een hoofddoek en is vaak van top tot teen bedekt (in 40 graden). Ik werd dan ook de hele tijd aangestaard en voelde me meer op mijn gemak met een lange broek en een korte mouwen shirtje. Ook eten ze hier halal, dus geen varkensvlees. Bacon vervangen ze dan met beef bacon, was echt niet lekker is.

De volgende dag vertrokken we met de trein naar Bandung, 2 uur schuin onder Jakarta. We kwamen aan en we voelden ons direct al meer op ons gemak dan in Jakarta. We hadden een heel fijn hotel en aten ‘kroketten’ bij een restaurant ‘rijsttafel’. We ontmoette Chen in ons hotel. Hij was private tourguide en hij gaf allemaal tours naar vulkanen en theeplantages etc. We boekten een tour voor de volgende dag.

De volgende ochtend vertrokken we vroeg en reden in 2 uur naar de vulkaan Kawah Puti. Chen was erg grappig. Hij kon allemaal dingen zeggen in het Nederlands en had de bas van zijn boxen op maximaal staan, zodat de hele auto goed mee dreunde. We kwamen aan en we reden met een klein busje de vulkaan op. Het kratermeer was waanzinnig groot en het stonk er enorm naar zwavel. We gingen terug naar beneden en kochten daar aardbeien (die kunnen ze hier laten groeien omdat het niet zo warm is). We gingen door naar gigantische theeplantages waar je als in een doolhof doorheen kon lopen. We reden verder naar een actief vulkanisch ‘dorpje’. Het bestond uit ongeveer 6 huizen en het stonk er wederom weer lekker naar zwavel. Er waren hotsprings waar de bewoners in baadden. We reden naar Chen’s huis en ontmoetten zijn vrouw en een aantal van zijn kinderen. Er was een volleybal wedstrijd in zijn dorpje en daar keken we naar. We kregen gebakken banaan en een lekker flubberig glibberig fruitdrankje wat een nare textuur had. Ik heb het uit beleefdheid opgedronken, maar het was echt heel erg gek. Iedereen wilde met ons praten en met ons op de foto en we hadden een hele drom kinderen om ons heen. Het was erg gezellig en nadat het was afgelopen bracht Chen ons terug naar het hotel waar we na een hapje eten heerlijk in slaap vielen.