Jakarta en Bandung

De volgende ochtend vlogen we naar Jakarta. Het was een uur met de taxi naar ons hotel en het verkeer was een complete chaos. Ik heb nog nooit zoiets gezien. We vonden Bangkok al best wel druk maar dit was 10 keer zo erg. Het gaat zelfs zo ver dat er mensen door het verkeer lopen om geld te verdienen door voor een auto te gaan staan zodat een andere er langs kan. En toeteren dat iedereen deed. Gewoon minutenlang op een toeter stampen in de hoop dat het verkeer dan wel doorrijd? Ook zag het er alles behalve gezellig uit. We kwamen bij ons hotel en we kregen een kamer aangewezen. Het zag er best oké uit maar toen we even iets beter keken lagen er allemaal zwarte haren op het bed. De douche was ronduit ranzig. We kregen een andere kamer en die was precies hetzelfde. Zelfs toen we een upgrade kregen (die we helemaal niet nodig hadden, gewoon een schone kamer was al voldoende geweest) Vonden we sigarettenas op de grond en waren ook de haren weer van de partij dus besloten we maar even te verhuizen naar een ander hotel (het was inmiddels 10 uur ’s avond en we hadden nog niet gegeten. Het 2^e hotel was schoon en netjes en na een KFC bezoek om de hoek (bij gebrek aan restaurantjes) vielen we in slaap.

De volgende ochtend wilden we onze treintickets naar Bandung boeken en reden we met een tuktuk door het drukke verkeer naar het station. Het bleek vrij makkelijk te zijn en nadat we de vliegtickets hadden aten we (veelte pittig) Daging Rendang (stoofvlees met Rendangsaus) in een nog best oké buurtje. Na een simkaart te hebben gevonden (die uiteindelijk leeg bleek te zijn…) gingen we weer terug naar het hotel. De geldeenheid is hier de Rupia. 1 euro is 15.000 Rupia. Selamat Pagi betekent goeiemorgen en het geloof is Islamitisch. Bijna iedereen draagt een hoofddoek en is vaak van top tot teen bedekt (in 40 graden). Ik werd dan ook de hele tijd aangestaard en voelde me meer op mijn gemak met een lange broek en een korte mouwen shirtje. Ook eten ze hier halal, dus geen varkensvlees. Bacon vervangen ze dan met beef bacon, was echt niet lekker is.

De volgende dag vertrokken we met de trein naar Bandung, 2 uur schuin onder Jakarta. We kwamen aan en we voelden ons direct al meer op ons gemak dan in Jakarta. We hadden een heel fijn hotel en aten ‘kroketten’ bij een restaurant ‘rijsttafel’. We ontmoette Chen in ons hotel. Hij was private tourguide en hij gaf allemaal tours naar vulkanen en theeplantages etc. We boekten een tour voor de volgende dag.

De volgende ochtend vertrokken we vroeg en reden in 2 uur naar de vulkaan Kawah Puti. Chen was erg grappig. Hij kon allemaal dingen zeggen in het Nederlands en had de bas van zijn boxen op maximaal staan, zodat de hele auto goed mee dreunde. We kwamen aan en we reden met een klein busje de vulkaan op. Het kratermeer was waanzinnig groot en het stonk er enorm naar zwavel. We gingen terug naar beneden en kochten daar aardbeien (die kunnen ze hier laten groeien omdat het niet zo warm is). We gingen door naar gigantische theeplantages waar je als in een doolhof doorheen kon lopen. We reden verder naar een actief vulkanisch ‘dorpje’. Het bestond uit ongeveer 6 huizen en het stonk er wederom weer lekker naar zwavel. Er waren hotsprings waar de bewoners in baadden. We reden naar Chen’s huis en ontmoetten zijn vrouw en een aantal van zijn kinderen. Er was een volleybal wedstrijd in zijn dorpje en daar keken we naar. We kregen gebakken banaan en een lekker flubberig glibberig fruitdrankje wat een nare textuur had. Ik heb het uit beleefdheid opgedronken, maar het was echt heel erg gek. Iedereen wilde met ons praten en met ons op de foto en we hadden een hele drom kinderen om ons heen. Het was erg gezellig en nadat het was afgelopen bracht Chen ons terug naar het hotel waar we na een hapje eten heerlijk in slaap vielen.

Koh Tao (deel 3) en Kuala Lumpur

We vertrokken de volgende dag weer naar Koh Tao (het was toch wel een heel erg fijn plekje) met Match, Simon en Karoline. Na een uur in de brandende zon met een backpack op in de rij te hebben gestaan kregen we onze welverdiende (verplicht te dragen) sticker (ons kaartje hadden we expres eerder gekocht om niet in de rij te hoeven staan.. K). We kwamen aan en gingen naar weer naar Coral Grand resort om onze advanced duikcursus te doen. (Math en Karoline deden hun open water.) Yur en ik kregen een upgrade naar een aicon room (hell yeah) omdat we nieuwe gasten hadden meegebracht (wat is dat toch met upgrades en Koh Tao?). We aten all you can eat pizza, en ook Gina, Lee, onze instructeur Thomas en zijn vriendin aten mee.

We huurden met z’n allen scootertjes en gingen naar 2 nieuwe baaitjes om te snorkelen. Daar zag Yuri 4 haaien (blacktip reefsharks)! Ze waren ongeveer 80 cm. Helaas was de go pro op en was ik natuurlijk helemaal aan de andere kant van de baai, en toen ik er eenmaal aankwam waren de haaien al lang en breed vertrokken. We moesten om 4 uur terug zijn omdat Math en Karoline aan hun open water course begonnen. Yuri besloot op het laatste moment het toch niet te doen, want z’n oor was toch nog een beetje gevoelig. Ik kreeg een berg werk mee om te maken voor de volgende ochtend. We aten heeeeeeerlijk (brood met aioli, nachos met kaas en burgers!) en we begonnen veel te laat aan ons ‘huiswerk’. Om 2 uur ’s nachts waren we klaar en heel moe.

Ik begon ’s ochtends met reviewen terwijl Simon en Yuri naar Shark Bay gingen om te snorkelen (heel veel haaien gezien!) en Karoline en Math hun eerste zwembad les deden. ’s Middags deed ik 2 duiken. Bij de laatste kreeg in een migraine aanval en kon ik niet mee met de nachtduik (om 6 uur is het al donker)L. Toen mijn migraine was weggezakt gingen we Indiase Curry eten in het donker, want de stroom was uitgevallen.

Ik had de volgende dag om half 6 ’s ochtends mijn deep-dive. Het was mijn enige kans om mijn advanced nog te halen (want de volgende dag vertrokken we). Om 6 uur schrok ik wakker. Mijn telefoon was leeg gegaan in de nacht en de wekker was niet afgegaan. Ik rende naar de vertrekplaats maar helaas was de boot al weg. Dat was wel even heel erg shit. Math’s en Karoline’s duikinstructeur had oorontsteking dus die moesten ook een dag wachten. We hadden besloten om een boot te huren en het hele eiland rond te varen om te snorkelen op de plekken waar je met de scooter niet kon komen. Ik kreeg net voordat we vertrokken weer migraine en was genoodzaakt in bed te gaan liggen.. De rest ging wel nog en hadden weeeer(!) haaien gezien. Ik in totaal ongeveer… even denken, nul. Haha. ’s Avonds barbecueden we bij de zonsondergang op het strand.

De volgende dag vertrokken we vroeg naar Surat Thani, waarvandaan de volgende dag ons vliegtuig naar Kuala Lumpur vertrok. We zeiden iedereen gedag en stapten op de boot richting Donsak (kustplaats bij Surat Thani). Op ¾e van de rit kregen we de schrik van ons leven. Mijn paspoort lag nog bij de receptie bij Coral Grand op Koh Tao. We belden direct naar het resort en ze verontschuldigde zich voor het vergeten terug te geven (ik had er zelf natuurlijk ook aan moeten denken) en dat ze er alles aan gingen doen om hem op tijd bij mij af te leveren (voor de volgende ochtend 10 uur). Na een half uur kregen we een belletje dat hij meeging met de nachtboot. We kwamen aan in Donsak en reden met de bus naar Surat Thani (wat toch nog 1,5 uur duurde..). We kwamen aan bij onze containeraccomodatie en de receptioniste had al een briefje voor ons klaarliggen waar en hoelaat we hem precies op konden halen. De nachtboot bleek in de haven van Surat Thani zelf te stoppen, wat maar een kwartiertje rijden was. We zouden opgepikt worden door tuktuk driver, die ons er heen bracht en daarna direct naar het vliegveld. Zo gezegd zo niet gedaan. De volgende ochtend stond de tuktukchauffeur braaf op ons te wachten. Hij was een beetje nors en we stapten in. Toen verscheen er een grimmig lachje op zijn gezicht en toverde hij, jawel, mijn paspoort uit zijn binnenzak!!! We konden onze ogen niet geloven en hij en de receptioniste moesten lachen. Over het feit dat een tuktuk driver gewoon mijn paspoort mee kon ophalen ergens dachten we maar niet te lang na, en we vertrokken vrolijk naar het vliegveld! We vlogen naar Kuala Lumpur en hadden een transfer naar ons hotel. We aten Mexicaans en duur, en liepen nog even rond op de avondmarkt om de hoek. Yuri wilde graag een glazen screenprotector omdat die onbreekbaar en krasvrij zijn. We kwamen een kraampje tegen waar ze het verkochten en nadat de verkoper hem er met veel moeite, tijd en handigheid op had geplakt bleek het een glitter screenprotector te zijn! HAHA!! Ik moest erg lachen, maar Yuri niet echt haha. Hij kocht dan ook meteen een nieuwe. Mocht de man het proces nog een keer herhalen. Deze had een hoekje erin die niet goed plakte dus hij mocht het meteen nóg een keer doen! We vonden het wel een beetje zielig voor de man, maar hij verdiende er dan ook goed aan. (De huidige status van Yuri’s screenprotector, anderhalve maand later, is toch helaas niet zo goed meer, zo’n 5 barsten en een heleboel krasjes zijn toch wel aan komen waaien.) Toen we terug kwamen bij het hotel namen we een BAD!!!

De volgende dag hadden we met Nikki en Mark (Mark was een van de Nederlanders van Stray) die toevallig ook in Kuala Lumpur waren. We liepen door de bloedhitte door Kuala Lumpur, wat best een fijne stad was! We liepen langs Merdeka square, het plein van de vrijheid met de 100 meter hoge vlaggenmast. De moskee waar we heen wilden (ze zijn hier moslim) was dicht dus liepen we door naar China Town, waar we de hele dag op de markt rondzwierven voor cadeautjes! ’s Avonds aten we pizza en pasta aan Changkat Bukit Bintang. We hadden een skybar gevonden met uitzicht op de Petronas towers. De biertjes hier 12 euro en toen niemand een bestelling op kwam nemen gingen we stiekem weg (nadat we natuurlijk wel even een foto hadden gemaakt). We liepen naar de Petronas towers en daar was een watershow (van de maker van de watershow uit de efteling!) We zeiden Mark en Nikki doei en liepen (onze voeten deden inmiddels wel een beetje pijn) terug naar ons hotel.

Koh Phangan

Het was tijd om naar Koh Phangan te gaan! De veerboot deed er 2 uur over en we kwamen aan op een groot eiland met schattige bungalowtjes aan het strand. Een bamboe cocktailbarretje was ook aanwezig en allemaal kleedjes om de hele dag op te liggen en niks te doen. En dat is wat we die dag deden. De zee was een beetje een teleurstelling want het bleef 200 meter ondiep (en heel heet dus) met heel veel afgebroken koraal er in, zodat je voeten kapot gingen zodra je erin liep. Maar er was een heerlijke buitendouche op het stand dus dat maakte alles goed. De volgende dag huurden we scootertjes en vonden we heel dichtbij een internet café met supersnel internet zodat we onze verslaving konden downloaden (stiekem is ’s avonds een serie kijken in bed heerlijk). We keerden terug naar het resort om toch maar weer lekker te bakken de hele dag.

De volgende dag skypten we met onze moeders en na een dag zonnen, ijskoude drankjes en een heerlijke buitendouche vertrokken we naar het zuidelijkste puntje van Koh Phangan en zagen daar onze Stray vrienden Math en Simon met nu ook Simons vriendin. Het was superleuk om ze weer te zien en na elkaar onder te hebben geverfd gingen we bierpongen. Daar liep ik een rugblessure op door het oppakken van een pingpongballetje, is ook lastig he zoor… Ik weet niet wat er gebeurde maar ik kon alleen nog als een plank rechtop staan of recht liggen. Ha, nou dat was dus niet heel fijn als je eigenlijk heel graag bierpong wilde doen! Na een uur hopen dat het overging werd het erger en moesten we wel terug naar ons resort (het was een half uur met de tuktuk…) We stapten in een tuktuk. Na 2 minuten rijden stopten we en wist de man ineens niet waar het was. Hij stapte uit en hij wilde dat we het op de kaart aanwezen. Ik vertrouwde het niet zo want het was op een verlaten parkeerplaats zonder verlichting. Toen hij na de 3^e keer aanwijzen niet snapte zag ik dat hij ons gewoon probeerde af te leiden en dat hij aan het proberen was mijn tasje open te maken. Ik zag het en bonjourde Yuri de taxi uit. DOEI. We vonden al snel een tuktuktaxi met heel veel dronken mensen erin en dat vertrouwden we meer. Ik voelde me net een zwangere vrouw toen ik probeerde te gaan zitten. Half met mijn benen uit de taxi denderden we over de hobbels. Het was geen gezicht.

De volgende dag wilden we wiphout gaan doen, maar deed mn rug nog steeds veel pijn en gingen we naar het ziekenhuis om de hoek om te kijken of er misschien iets mis was. Er werden röntgen foto’s gemaakt maar daar was niks op te zien. Het bleek dat mijn rug-bil-been spier was verkrampt en dat het klopt dat het heel erg pijn deed. Ik kreeg een bilprik met pijnstillers (auhauw), spierverslappende medicijnen en nog extra pijnstillers. De medicijnen werkten heel goed en ik voelde dan ook niks meer. Maar tegelijker tijd kon ik bijna niet meer lopen door de spierverslappers en voelde ik me erg duf maar dat maakte niet uit. ’s Avonds kwamen Math, Simon en Karoline naar ons toe en hebben we lekker gegeten.

De volgende dag ging het veel beter met mijn rug. Yuri nam zijn laatste antibiotica pil (met zijn oor ging echt ook veel beter). Die avond was de Full Moon party en spraken we weer met Math Simon Karoline en dit keer ook Lee en Gina (die we hadden ontmoet in Bangkok met Yuri’s verjaardag) af. De full moon part was best leuk, maar als je festivals in Europa gewend bent is het toch een beetje normaal. Er was een brandend springtouw waar iedereen die goed gestoord en zat was met losse haren en salto’s die finaal mislukte in ging springen.. Dat deden wij, maar even niet. Toen we terug wilden naar ons resort bleek dat nog niet zo makkelijk te gaan. Er was een taxiparkeerplaats met heel veel taxi’s. Een taxi ging pas weg als hij vol zat. Na een half uur wachten zaten we nog steeds met zijn 6en in de taxi en begonnen we maar mensen uit andere taxi’s te verzamelen om onze taxi te vullen. Maar ook niet elke taxi reed dezelfde rit, dus dat was lastig. Toen er 10 mensen (zoveel passen er in) in onze taxi zaten reden we nog steeds niet weg. Onze chauffeur was een beetje gierig en wachtte totdat iedereen driedubbel bij elkaar op schoot zat voordat hij weg ging. En zo reden we inderdaad met 2x de maximale capaciteit, nog een half uur later eindelijk weg. En niet dat het dan minder kost, nee, iedereen betaald exact de zelfde prijs (hoe ver je ook moet).

De volgende dag genoten we nog even van ons plekje en aten we ’s avonds het malste vlees ooit geproefd in een Texas Saloon. De eigenaresse vertelde ons het nu niet meer geheime recept van het vlees en was zo enthousiast dat ze ook nog even met een klap haar enorme voorraad tenderloin biefstukjes op tafel zette. Yuri en ik moesten er erg om lachen, een goeie laatste indruk van Koh Phangan!

Koh Tao (deel 2)

We checkten uit en huurde 2 scootertjes voor 3 dagen (bij iemand die betrouwbaar was, aangezien er heel veel scams zijn op Koh Tao). We hadden een appartementje gehuurd aan de oostkust van het eiland. Hier had je geen taxi en was je genoodzaakt om een scooter te hebben als je ergens heen wilde. Onze backpacks werden opgepikt door de eigenaar (die Brian, onze duikmaster kende) en na een dag in Sairee (het dorpje bij Coral Grand), duikbrillen kopen en hamburgers eten reden we naar ons appartement. Het was 2,5 km rijden maar de weg was echt om te lachen. Het was enorm stijl en er zaten enorme gaten in de weg. Gelukkig hadden we een 125 cc, want een normale 50 cc had het niet gered. We kwamen aan bij een prachtig baaitje, Hin Wong Bay. En hadden een appartement met een buitendeel dat uitkeek over zee. Het restaurant had heerlijk eten en we ontmoette een stel uit Duitsland-Brazilië. We vroegen ze op ze ook zo’n mooi appartement hadden (aangezien we de goedkoopste hadden) en ze zeiden dat ze een die aan de zijkant met mini balkon en geen uitzicht op zee hadden. We vonden het best raar omdat ze 200 baht meer betaalde. De jongen ging het direct checken met de eigenaar, wat we een beetje raar vonden en het bleek dat we een upgrade hadden naar een op zee uitzicht kamer. Omdat we Brian kende. Dat had hij ons helemaal niet verteld maar we vonden het natuurlijk super!

De volgende dag kregen we een briefje onder onze deur door geschoven: ‘kom naar de receptie voor 11 uur’. We kregen te horen dat hij ons helaas niet meer in de geupgrade kamer kon laten blijven en dat hij gratis onze reservering wilde annuleren en dat we iets anders mochten zoeken als we wilden. We wilden graag hier blijven dus keek hij of er nog een 600 baht kamer was. Helaas was die er niet en mochten we toch in de grote kamer! Hij was wel een beetje boos, maar dat vonden we een beetje onredelijk.

Yuri’s oor ging steeds slechter en het begon ook pijn te doen dus gingen we naar de dokter. Er zat inderdaad water achter z’n trommelvlies en hij kreeg een buidel aan medicijnen mee, inclusief antibiotica. We gingen met onze scootertjes het eiland rond en stopten bij een paar baaitjes. De 2^e baai was 2 km van de eerste. Op de kaart stond dat er een geasfalteerde weg naar toe liep. Na even zoeken vonden we de ‘weg’. De weg was een zandpad met rotsen erop. (je kon omrijden maar dat wilden we natuurlijk niet). Na een pittig, bijna scooter kapot, bijna zora en yuri kapot (GRAPJE) ritje kwamen we aan bij een prachtig stil baaitje.

Koh Tao is trouwens heel klein. Het kost je 10-15 minuten om van west naar oost te gaan (op de normale weg) en 20 minuten van noord naar zuid. We gingen terug en aten weer bij het appartementje. Het eten was er zo lekker! We hebben inmiddels allebei een lievelings gerecht: Yuri neemt altijd de massaman (pinda aardappel) curry en ik de stir fried cashewnut chicken, mjum.

De volgende dag hadden we weer een route uitgestippeld om te rijden. We reden naar een baaitje met uitzicht op het eiland Koh Yuang wat uit 2 delen bestaat die zichzelf verbinden met elkaar door een strook zand ertussen. Daar gingen we snorkelen en ik heb nog nooit zoveel vissen tegelijk gezien. We lunchten bij Aow Leuk Baai, een prachtige baai met hoge golven. Migraine was in aantocht en we reden terug. ’s Avonds bedachten we om ergens anders te eten dan afgelopen dagen maar toen we langs het restaurant liepen en de geur roken die er vandaan kwam renden we zonder met elkaar te overleggen naar binnen. Mhuhu lekkerrrr!

Koh Tao (deel 1)

Ons doel was om op Koh Tao onze PADI open water duikcursus te halen en we hadden een leuk duikresort (Coral Grand divers) gevonden. Het resort aan zee was heerlijk en we hadden een kamer met een gemiddelde temperatuur van 35 graden met enorm kingsize bed (en er is een reden waarom ik deze contaminatie gebruik) en een naar-alle-kanten-spuitende-hogedrukspuit douche inclusief koud water. (Kortom perfect.) Dit alles was gratis zolang je een duikcursus volgde bij hetzelfde resort. Natuurlijk was het wel zo dat je voor 1 nacht extra 800 bath (25 euro) betaalde.

We begonnen dezelfde dag nog met de introductie die bij de duikcursus hoorde. We kregen een berg huiswerk mee en we begonnen braaf met onze (Engelse) theorie. Na een krappe 5 uur waren we klaar en vielen we met onze benen en armen gespreid in slaap.

De volgende ochtend ontmoetten we onze Engelse duikinstructrice Sulie en keken we het huiswerk na. Na de (waarschijnlijk voor chinezen bestemde) zwemproef van 200 meter zwemmen en 10 minuten watertrappellen mochten we onze duikequipment aantrekken. We begonnen vrolijk en opgewonden, en deden netjes Sulie na in het ondiepe (1 meter) water. Ze leerde ons alle tekens om te communiceren onder water en nadat we wat skills hadden gedaan gingen we het diepe (3 meter) in. Ik merkte direct dat mijn oren dit niet heel leuk vonden. (Hiervoor bestaat het magische klaren zodat je de druk op je oren weghaalt door te slikken, met je neus dicht te blazen of met je kaak te bewegen.) Helaas bezat ik deze ‘skill’ niet. Ik probeerde het steeds weer, rustig omlaag gaan, en elke 10 centimeter klaren. De eerste 2 meter ging prima, maar daarna deed het toch wel erg pijn. Sulie had niet heel erg veel geduld, en zei dat als ik niet kon klaren moest stoppen. Maar in de introductieduik die ik en Yuri in Nederland hadden gedaan had ik er helemaal niet veel last van en dat probeerde ik uit te leggen. Toch zei ze dat als ik nu niet kon klaren, ik helemaal niet zou kunnen klaren, en daar werd ik alleen maar gestrester van. Tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog een migraine aanval en was ik (en omdat we het graag samen wilden doen daardoor ook Yuri) genoodzaakt te stoppen. We gingen naar de dokter om te kijken of er wat in m’n oor zat maar behalve een beetje oorsmeer was m’n oor leeg. We aten (bijzonder lekkere) pizza, en ook Yuri nam een hapje! We overlegde met Sandy (de manager) wat we moesten doen en ik zou de dag erna zelf gaan oefenen om te klaren in het niet-duik zwembad met gewichten en duikmasker.

De volgende dag had ik nog steeds hoofdpijn maar ’s middags was het over en ging ik oefenen in het zwembad. Het ging wonder boven wonder prima en ik denk dat het heeft gelegen aan dat ik bang was dat ik het niet kon en dat het snel moest dat ik niet kon klaren. De duikers techniek (blazen met je neus dicht) werkte niet bij mij maar slikken wel.

De volgende dag hervatten we de cursus en kregen een nieuwe instructeur, Thomas uit Duitsland. We waren zijn enige cursisten en hij had enorm veel geduld. Zwembadles 1 hadden moesten we nog voor een deel doen en het ging prima! De 2^e zwembadles deden we in de middag en daar ging het mis bij Yuri. Hij klaarde te hard, door te hard te blazen en had heel veel pijn. Hij moest stoppen. We waren bijna op het einde dus ik maakte het laatste stukje af. Yuri zou slapen en het daarna weer proberen. Zo gezegd zo gedaan. Helaas werd het er alleen maar slechter op en brachten we weer een bezoekje aan de dokter die tot de conclusie kwam dat Yuri’s trommelvlies erg rood was en hij raadde sterk af om de volgende dag verder te gaan omdat er dan een grote kans was dat zijn trommelvlies zou breken. Als het geen pijn meer deed en hij weer hoorde mocht hij weer beginnen. We overlegde weer met Sandy en we zouden het 2^e deel van de theorie direct maken en de volgende ochtend de eindtoets.

Dat deden we en we slaagden allebei voor de toets (Yuri met 1 fout en ik met 4) en hadden de hele middag om het dorpje even te bekijken. Het was een mini dorpje wat bestond uit een paar restaurantjes, winkeltjes en duikshops, 20 ATM’s en een 7-eleven. We moesten een heel groot bedrag pinnen (de duikcursus voor ons beiden) en we hadden al zo’n vermoeden dat de ATMs dat niet erg leuk zouden vinden. Bij elke keer pinnen betaal je €4,50 (+2,50 ABN transactiekosten) dus je wil zo veel mogelijk in een keer pinnen natuurlijk. Nou dat te veel gevraagd voor de 20 ATM’s in het dorpje. Er waren 4 soorten, dus we probeerden ze 1 voor 1. Bij 1 werkte onze pasjes, en er stond dat je 30.000 baht (€900) in een keer kon opnemen. Nee, natuurlijk niet. 2 keer pinnen dan maar. Nee, je kan maar 1 keer per dag geld opnemen. AAAAH. Na met 3 verschillende pasjes een fortuin aan pinkosten te hebben uitgegeven waren we goed klaar met de ATM’s en gingen we nog meer geld uitgeven aan eten. Om half 9 gingen opa Yuri en oma Zora naar bed.

Die ochtend gingen yuri het weer proberen en begon met z’n laatste zwembadles. Het ging goed en ’s middags gingen we onze eerste 2 duiken in zee doen. Met klaren hadden we allebei nog een beetje problemen, maar Thomas had veel geduld met ons. We daalden af tot 11 meter en er ging een wereld voor ons open. WAUW, wat prachtig! We zagen 2 zeepaardjes waarvan 1 zwanger. Dat is bij zeepaardjes het mannetje. Bij de 2^e duik zagen we een triggerfish en die zijn heel eng en groot en gemeen. Daar zwommen we snel van weg. Na de 2 duiken gingen we weer pizza eten en daarna hebben een uur door het dorp gedwaald op zoek naar snelle wifi die niet bestaat!

Na te hebben uitgeslapen deden we onze laatste 2 duiken. De 2^e duik hadden we Tony (een fotograaf) gevraagd of hij met ons mee wilde. De foto’s staan op facebook en een paar op de blog! De PADI open water was binnen! Yuri’s oor was inmiddels compleet doof en er zat water achter z’n trommelvlies. We gingen eten met Thomas en z’n vriendin en ik probeerde de jongen van het restaurant uit te leggen dat als je zout in het zoutpotje doet, de zout niet gaat klonteren, en dat je voorkomt dat er niets meer uitkomt. Ik dacht dat hij het begreep maar hij kwam met een nieuw (geklonterd) zoutpotje aanzetten. Helaas, het viel te proberen.

Zie deel 2 voor meer Koh Tao!

Khao Sok

We kwamen aan in Khao Sok (beeld je in: Jurassic Park landschap) na een supersnel minivan ritje. Ons eerste idee was om aan het meer in hutjes op het water te slapen, maar dat bleek je niet zonder (verschrikkelijk dure) tour te kunnen boeken. We hadden een ander resort gevonden en onze accommodatie was een bamboehutje waar het bed ontbrak. Het matras lag op de grond, en er zaten enorme gaten in de klamboe. Gelukkig hadden we onze eigen klamboe mee, want het stikte er van de muggen. Het personeel was zeer onvriendelijk maar de locatie was fantastisch! Er was een zwembad en daar hebben we verder de hele dag in gelegen. ’s Avonds kwamen we een ander Nederlands stel tegen en we gingen met z’n allen eten. We gingen op avontuur in de jungle om een bar te zoeken. We kwamen er één tegen en dronken biertjes bij een vuurtje.

De volgende dag wilde we een tour naar het meer doen, maar dat was (natuurlijk ook) verschrikkelijk duur dus besloten we het op de scooter de doen. Het meer was 60 km ver weg en ik snap niet waarom we dat ooit hadden bedacht, maar goed. We huurden de scootertjes en gingen nog even lunchen. Toen kwamen we op het idee dat het toch misschien een beetje te ver weg was en dat we beter een rondje in onze omgeving konden rijden. Dat deden we en het was prachtig! We reden (over een zeer hobbelig met losse stenen bedekt paadje) dwars door de natuur.

De dag die volgde was weer een zwembad hangdag en hebben we Suits (serie) gedownload om dat ’s avonds te kijken. Na dit korte enorm spannende verhaal was deze dag afgelopen.

We vertrokken om 6 uur naar Koh Tao en het busje dat we hadden geboekt zou ons direct voor het resort oppikken. Wij stonden netjes 5 voor 6 met slaperige oogjes te wachten. Na 10 minuten kwam er niks. Op z’n Nederlands ongeduldig zochten we al naar een telefoonnummer van de maatschappij toen 10 minuten later het busje rustig kwam aankakken. We reden 2 uur naar Surat Thani, stapten over op een touringcar naar de pier en hadden daar de fastboat naar Koh Tao. Ik Koh Phangan mochten we nog een keer overstappen en na een lange reis kwamen op het prachtige eiland Koh Tao aan!

Songkran in Bangkok

Nieuwjaar in Bangkok

We kwamen laat aan in Bangkok en we stapten uit de taxi. We moesten nog een stukje lopen en we kregen al een beetje argwaan toen we iedereen met waterpistool zagen lopen. Maar ik dacht, we zijn veilig want we hebben een backpack. NOU nee. We werden meteen natgespoten van alle kanten. Het was niet heel druk maar we kwamen toch nat aan bij ons hotel. Het was een heel fijn hotel, met airco! Dat hadden we lang niet gehad dus dat was erg fijn. Het was Thais nieuwjaar in heel Thailand. Dat zijn 3 dagen in het jaar waar iedereen elkaar mag natspuiten en onder mag kliederen met een soort modder.

De volgende dag kochten we waterpistolen en gingen op jacht. Het was een complete chaos! Het water was echt heerlijk (het ijswater uitgezonderd). Het was supergrappig om iedereen de hele tijd nat te spuiten. Na 2 meter ben je letterlijk doorweekt. We ontmoette Martijn, onze eerste tourleader. Het was een gezellige boel! Op een gegeven moment kregen we het een beetje koud en gingen we even een Siësta doen. ’s Avonds gingen we weer de straat op en het was nog steeds een bizarre chaos. We zochten Martijn weer op en wurmde ons door de drukte. Ik had een waterdicht tasje om m’n nek hangen met geld en Yuri’s telefoon. Toen we bij een iets rustiger stukje kwamen merkte ik dat het tasje wel erg licht was. Ik keek erin en ik zag dat Yuri’s telefoon er niet meer in zat. Die avond was Yuri jarig en we waren een beetje sip. Eerst zouden we nog uitgaan, maar we waren niet meer in de mood.

De volgende dag was Yuri jarig! HOERAAAAA! Ik had hem een trimmer gegeven, maar die had Yuri 2 dagen geleden al uitgepakt… Ik had bedacht dat we ergens sushi gingen eten ’s avonds. ‘s Ochtends gingen we eerst Maths pak ophalen. Daarna deden weer mee met de waterpret. (we verbleven op Khao San road, waar het het drukste was.) ’s Avonds wilden we dus uit eten en het was ongeveel 15 min. met de taxi. Het was een grote challenge om het sushi restaurant droog te bereiken. We hadden allebei een andere tactiek. Ik deed een regenjas een en snoerde hem helemaal dicht. Yuri dacht ook slim te zijn door gewoon een heel set nieuwe kleren en een handdoek mee te nemen. Toen we na een half uur (meestal 5 min.) lopen eindelijk een tuktuk vonden bleek mijn tactiek toch beter te zijn. Yuri was helemaal doorweekt en hij had het heel koud. We kwamen bij het restaurant aan en gingen heeerlijk eten. Na het eten hadden we met Simon, een vriend van Yuri afgesproken die ook in Bangkok was. We gingen naar een rooftopbar met uitzicht over heel Bangkok. Je betaalde wat maar het uitzicht was prachtig.

De volgende dag pakten we onze backpack in en dropte we deze op het treinstation. We waren heel vroeg weggegaan zodat er nog niemand met waterpistolen rond loopt. We gingen naar een groot winkelcentrum en daar kocht Yuri een nieuwe telefoon. We shopten de hele dag en ’s avonds namen we de nachttrein naar Khao Sok! Het was een verschrikkelijke rit, het was ijs ijs koud door de airo die op -200 stond. We schudde zo erg dat slapen onmogelijk was.. Ook bleef het tl licht aan en we hadden de hoogste bedden dus dat scheen in je ogen. Niet fijn. ’s Ochtends vroeg kwamen we aan in Surat Thani!

Phnom Penh

De rit naar Phnom Penh ging voorspoedig en na 3 en een half uur kwamen we aan bij de killing fields (in Phnom Penh). Hier is van 17 april 1975 tot 1979 een derde van de hele bevolking uitgeroeid door de Rode Khmer, een rebellenleger met een communistische leider Pol Pot. Hij wilde dat iedereen gelijk was en liet iedereen vermoorden die ook maar een beetje anders was dan zijn referentiekader. Slimme mensen, te domme mensen, mensen met een bril, mensen met een handicap, enz. Verschrikkelijk. Wat nu de killing fields heet was eerst een soort concentratiekamp. Mensen werden er in grote getallen geëxecuteerd. We kregen allemaal een koptelefoon en liepen zo het hele gebied door. Ook lagen en op de plekken van de massagraven nog botten van mensen. Alle gebouwen die er toen stonden, stonden er nu niet meer, het was dus wel lastig in te beelden. Na de killing fields gingen we naar het ‘museum’ dat erbij hoorde.

Na alles te hebben gezien gingen we naar ons guesthouse, midden in de stad. Phnom Penh is één grote chaos. We gingen uit eten op een rooftop restaurant en na een pizza gingen we slapen. De volgende ochtend gingen we naar het catcafé. Waar allemaal puppy’s en katjes waren. ’s Middags gingen we naar een Mall, waar een bioscoop in was, dus gingen we maar naar de film. ’s Avonds was de laatste avond met onze groep en gingen we uit. Na een paar barretjes hielden we een tuktuk driver aan en hij bracht ons naar een club. We gingen met Simon, Nicole en Maree, de rest was wat eerder afgehaakt. Het was heel westers en het was leuk om weer eens in een normale club te dansen (de drankjes hadden ook weer westerse prijzen haha). Er was een lesbische Cambodjaanse vrouw die Maree de hele tijd probeerde te verleiden wat erg lachwekkend was.

De volgende dag was het toch techt tijd om afscheid te nemen L. Iedereen vertrok naar Vietnam, behalve Math en Simon, die bleven nog even in Phnom Penh (hun visum van Vietnam ging pas later in). Het was toch wel erg gek om iedereen gedag te zeggen na 40 dagen. Na nog even geslapen te hebben gingen we met z’n vieren naar een markt, waar we voor de 2^e poging boxjes hebben gekocht. Daarna nog een winkelcentrum ingegaan, wat en soort indoor rommelmarkt was. Wonder boven wonder vond ik daar wel het cadeautje wat ik voor Yur’s verjaardag wilde kopen! Na de rest van de dag zijn uitgebrakt achter eindeloos veel New Girl afleveringen gingen we slapen.

De volgende dag zeiden we Math en Simon tijdelijk gedag (die zouden we weer zien in Koh Phangan) en vertrokken met een minibus terug naar Siem Reap. We hadden ongeveer een privébus want we waren met z’n 2en + de tourleader van de groep na ons. Het was een zeer zeer hobbelig ritje en na 7 uur rijden kwamen we weer aan in Siem Reap! We gingen weer naar ons oude hostel. Yur en ik waren weer met z’n 2en, maar niet voor lang. We ontmoette 2 Nederlanders en hebben daar oneindig bierpong in het zwembad mee gedaan. ’s Avonds ook met ze gegeten en toen waren we nog te moe om nog uit te gaan. De volgende dag hebben we alleen maar gechilld bij het zwembad en eigelijk helemaal niks gedaan. Na een superlekkere pasta ging onze vlucht naar Bangkok!